Katolik Kilisesi'nin serenat için her nedeni var. Derin bir kriz sorusu olamaz. Bir sonraki Papa özel bir şey yapmak istemeyen özel bir kişi olmazsa – ama sadece inanan topluluğu bağışlamak isteyerek onu iyi yapabilirdi.
Her şey aldatıcı değilse, Papa Francis'in ölümü dünyayı selefi John Paul II'nin veya Benedict XVI ofisinin feragatinden daha az heyecan haline getirir. Ve eğer Arjantin'in Vatikan'daki çalışmalarını göz önünde bulundurursanız, onun anlamında biraz daha sessiz bir atmosfer olduğunu varsayabilirsiniz. Francis ezici anıtsallığa veya entelektüelliğe değil, kilisede rahat bir inanç ve dostça bir topluluk lehine kendi kişinin rahat bir şekilde çekilmesine güveniyordu.
Katoliklikte huzurun birçok nedeni de vardır, derin bir kriz sorusu olamaz. Dünya kilisesinde, ne inanç öğretiminin ne de papstamt'ın temel özellikleri tartışmalıdır. Toplam inanan sayısı büyük ölçüde istikrarlıdır – Güney Amerika ve Afrika'nın bölgelerindeki Pentecostal Kiliselerinin açıklayıcı refahı yoluyla rekabete rağmen, Avrupa'daki kilise alaka düzeyinin geri çekilmesine ve kaybına rağmen. Piskoposluk gücü, kadınların rolü ve bölgesel piskopos konferanslarının karar verme kapsamı gibi kurumsal sorular bile, Francis tarafından çağrılan dünya sinodisi.
Bu nedenle, muhtemelen Mayıs ayı başlarında başlayan Conclave'den, kursun temel bir değişikliğinin kişileşmesinin göreve geldiği yeni bir Papa seçmek yanlış olur. Ne Batı Avrupa Liberal Reformizmi ne de “Küresel Güney” in dini ultra -konservizmi, her ikisinin de bölüneceği koşullar için adalet yapamazdı.
Aksine, şişirilmiş bir curia ve çevresinin, her türlü önemli ve daha az önemli olan, hardallarını kalıcı olarak önemli ve daha az önemli olana verdiği gerçeğiyle yarattığı bir bölünmenin görünümünü azaltmak gerekir. Francis de dahil olmak üzere son 49 yılın üç papası da, finansal skandallar ve istismar kompleksindeki kurumsal başarısızlık nedeniyle yenileme gereksinimlerinin çok ötesinde bu karışıklığı teşvik etti. Şimdi zayıflamak, çalışma süreçlerini birleştirmek ve Vatikan'da kurumsal olarak gerekli olana geri dönmek mantıklı olacaktır, böylece dünya kilisesine huzursuzluk vermeye devam etmez.
Complave'deki Kardinaller nasıl istediklerine karar versin. O zaman seçimin nasıl olduğuna bakılmaksızın, Vatikan gözlemcileri özel bir ihtiyat görecekler ve uzaktan yorumcular özel bir tehlike olacak. Ancak, görünüşe göre özel bir şey yapmak için özel bir seçilmezse, ancak sadece inanan topluluğu bağışlamak istiyorsa, bu kilise için iyi olabilir.
Her şey aldatıcı değilse, Papa Francis'in ölümü dünyayı selefi John Paul II'nin veya Benedict XVI ofisinin feragatinden daha az heyecan haline getirir. Ve eğer Arjantin'in Vatikan'daki çalışmalarını göz önünde bulundurursanız, onun anlamında biraz daha sessiz bir atmosfer olduğunu varsayabilirsiniz. Francis ezici anıtsallığa veya entelektüelliğe değil, kilisede rahat bir inanç ve dostça bir topluluk lehine kendi kişinin rahat bir şekilde çekilmesine güveniyordu.
Katoliklikte huzurun birçok nedeni de vardır, derin bir kriz sorusu olamaz. Dünya kilisesinde, ne inanç öğretiminin ne de papstamt'ın temel özellikleri tartışmalıdır. Toplam inanan sayısı büyük ölçüde istikrarlıdır – Güney Amerika ve Afrika'nın bölgelerindeki Pentecostal Kiliselerinin açıklayıcı refahı yoluyla rekabete rağmen, Avrupa'daki kilise alaka düzeyinin geri çekilmesine ve kaybına rağmen. Piskoposluk gücü, kadınların rolü ve bölgesel piskopos konferanslarının karar verme kapsamı gibi kurumsal sorular bile, Francis tarafından çağrılan dünya sinodisi.
Bu nedenle, muhtemelen Mayıs ayı başlarında başlayan Conclave'den, kursun temel bir değişikliğinin kişileşmesinin göreve geldiği yeni bir Papa seçmek yanlış olur. Ne Batı Avrupa Liberal Reformizmi ne de “Küresel Güney” in dini ultra -konservizmi, her ikisinin de bölüneceği koşullar için adalet yapamazdı.
Aksine, şişirilmiş bir curia ve çevresinin, her türlü önemli ve daha az önemli olan, hardallarını kalıcı olarak önemli ve daha az önemli olana verdiği gerçeğiyle yarattığı bir bölünmenin görünümünü azaltmak gerekir. Francis de dahil olmak üzere son 49 yılın üç papası da, finansal skandallar ve istismar kompleksindeki kurumsal başarısızlık nedeniyle yenileme gereksinimlerinin çok ötesinde bu karışıklığı teşvik etti. Şimdi zayıflamak, çalışma süreçlerini birleştirmek ve Vatikan'da kurumsal olarak gerekli olana geri dönmek mantıklı olacaktır, böylece dünya kilisesine huzursuzluk vermeye devam etmez.
Complave'deki Kardinaller nasıl istediklerine karar versin. O zaman seçimin nasıl olduğuna bakılmaksızın, Vatikan gözlemcileri özel bir ihtiyat görecekler ve uzaktan yorumcular özel bir tehlike olacak. Ancak, görünüşe göre özel bir şey yapmak için özel bir seçilmezse, ancak sadece inanan topluluğu bağışlamak istiyorsa, bu kilise için iyi olabilir.