On binlerce kişi St.Peter Bazilikası'ndaki Papa'ya veda ediyor ve bunu bedenle selfie çekerek bunu belgeliyor. Kitle fenomeni akıllı telefonun kederi nasıl yok ettiğini gösterir. Ve ziyaretçiler hakkında çirkin bir şey ortaya koyuyor.
“Benim için dua etmeyi unutma.” Bu onun son dileğiydi. Ama bugünlerde St.Peter Bazilikası'ndan kim girerse başka bir şey duymuş gibi görünüyor: “Fotoğraf çekmeyi unutma.”
Geç Papa'nın cesedi düzenlenirken, on binlerce kişi kiliseyi itti. Sekiz saate kadar bekliyor. Yalnızca Paskalya Pazartesi günü 100.000'den fazla kişi St.Peter Meydanı'nı bekliyordu. Ve birçoğu nihayet başlı kilise kafasının önünde olur olmaz ne yapar? Cep telefonunu çıkarıyorlar.
Kilise bu nedenle akıllı telefonu cebinde bırakmayı ister. Gerçek: Ölü Papa bir manzara olarak. Aşırı durumlarda: Roma gezisinde olmazsa olmaz olarak selfie. Neredeyse bazıları Roma'daki kanıtlardan dolayı mutlu görünüyor. Kısmen Tikkok, Instagram ve X'te de görülmelidir.
Tabutun yanında duran insanlar, yüzleri eğimli, dudaklarında hafif bir gülümseme. Diğerleri yürüyüş hızında nefle film çekerler. Geçmişte ellerinizi gökyüzüne uzattınız – bugün cep telefonu. Canlı belgelendi: Buradaydım. Onu gördüm. Ben, ben, ben.
Genel durumun sadece fotoğrafı tartışmaya değer, ancak anlaşılabilir değil. Bu arada cep telefonuyla tarihi olayları yakalamaya alışkınız. Bu selfie.
Bir anı belgelemek veya bir anı tutmakla ilgili değil. Kendinizi sahnelemekle ilgili. Trevi Çeşmesi'nden önce olduğu gibi maruz kalan Papa'nın yanına yerleştirmek. Sanki bir heykelmiş gibi, ölen bir kişi değil.
Birinin bir arkadaşına Paskalya Rom gezisinin önemli noktalarını göstermek için fotoğraf galerisini nasıl açtığını hayal edin: “Burada iyi bir makarna vardı … Bu güzel bir yan sokak … oh evet, ve burada-bu benim ölü papa ile.”
Gerçek şu ki, vücuda sahip bir selfie.
Bunu Katolik olarak söylemiyorum. 22 yaşında bir çocuk olarak, sık sık hiçbir ahlaksızlığı olmadığı varsayılan Z neslinin bir parçası olarak söylemiyorum. Diyorum ki: İnanç veya yaşla ilgisi yok.
Self -portrayal, Francis'in istediği son şey olurdu – basit bir mezar isteyen Papa, sadece “Franciscus” yazıtıyla.
Keder özel olmak zorunda değildir. Paylaşılabilir. Herkes kendileri için karar vermelidir. Yas tutarsanız, teselli gerekir, sadece yalnız olmama hissine ihtiyacınız vardır. Ve bu, Hıristiyan inancının güzel taraflarından biri.
Ve hayır, İncil'de “selfie yasağı” nın hiçbir şey yok. Kederin ortak olması gerektiğini söylüyor. Ancak artık rızasını veremeyen ölenlerin pahasına değil.
Hepimizin yan yana durmamız, elimizde bir cep telefonu ile, ama bir “yas tutuyoruz” değil, “nasıl yas tuttuğumu görün”.
Papa'nın orada olması, Dalai Lama mı yoksa pop yıldızı mı olduğu önemli değil. Ölü bir insanı olan ölü bir adamı alan herkes, bu an için gerçekten telafi etmesi gereken şeylerin yanında duruyor: alçakgönüllülük. Bu bir tutum meselesi.
“Benim için dua etmeyi unutma.” Bu onun son dileğiydi. Ama bugünlerde St.Peter Bazilikası'ndan kim girerse başka bir şey duymuş gibi görünüyor: “Fotoğraf çekmeyi unutma.”
Geç Papa'nın cesedi düzenlenirken, on binlerce kişi kiliseyi itti. Sekiz saate kadar bekliyor. Yalnızca Paskalya Pazartesi günü 100.000'den fazla kişi St.Peter Meydanı'nı bekliyordu. Ve birçoğu nihayet başlı kilise kafasının önünde olur olmaz ne yapar? Cep telefonunu çıkarıyorlar.
Kilise bu nedenle akıllı telefonu cebinde bırakmayı ister. Gerçek: Ölü Papa bir manzara olarak. Aşırı durumlarda: Roma gezisinde olmazsa olmaz olarak selfie. Neredeyse bazıları Roma'daki kanıtlardan dolayı mutlu görünüyor. Kısmen Tikkok, Instagram ve X'te de görülmelidir.
Tabutun yanında duran insanlar, yüzleri eğimli, dudaklarında hafif bir gülümseme. Diğerleri yürüyüş hızında nefle film çekerler. Geçmişte ellerinizi gökyüzüne uzattınız – bugün cep telefonu. Canlı belgelendi: Buradaydım. Onu gördüm. Ben, ben, ben.
Genel durumun sadece fotoğrafı tartışmaya değer, ancak anlaşılabilir değil. Bu arada cep telefonuyla tarihi olayları yakalamaya alışkınız. Bu selfie.
Bir anı belgelemek veya bir anı tutmakla ilgili değil. Kendinizi sahnelemekle ilgili. Trevi Çeşmesi'nden önce olduğu gibi maruz kalan Papa'nın yanına yerleştirmek. Sanki bir heykelmiş gibi, ölen bir kişi değil.
Birinin bir arkadaşına Paskalya Rom gezisinin önemli noktalarını göstermek için fotoğraf galerisini nasıl açtığını hayal edin: “Burada iyi bir makarna vardı … Bu güzel bir yan sokak … oh evet, ve burada-bu benim ölü papa ile.”
Gerçek şu ki, vücuda sahip bir selfie.
Bunu Katolik olarak söylemiyorum. 22 yaşında bir çocuk olarak, sık sık hiçbir ahlaksızlığı olmadığı varsayılan Z neslinin bir parçası olarak söylemiyorum. Diyorum ki: İnanç veya yaşla ilgisi yok.
Self -portrayal, Francis'in istediği son şey olurdu – basit bir mezar isteyen Papa, sadece “Franciscus” yazıtıyla.
Keder özel olmak zorunda değildir. Paylaşılabilir. Herkes kendileri için karar vermelidir. Yas tutarsanız, teselli gerekir, sadece yalnız olmama hissine ihtiyacınız vardır. Ve bu, Hıristiyan inancının güzel taraflarından biri.
Ve hayır, İncil'de “selfie yasağı” nın hiçbir şey yok. Kederin ortak olması gerektiğini söylüyor. Ancak artık rızasını veremeyen ölenlerin pahasına değil.
Hepimizin yan yana durmamız, elimizde bir cep telefonu ile, ama bir “yas tutuyoruz” değil, “nasıl yas tuttuğumu görün”.
Papa'nın orada olması, Dalai Lama mı yoksa pop yıldızı mı olduğu önemli değil. Ölü bir insanı olan ölü bir adamı alan herkes, bu an için gerçekten telafi etmesi gereken şeylerin yanında duruyor: alçakgönüllülük. Bu bir tutum meselesi.